Moeder

Een morgen werd ik uit mijn bed gebeld,
De stem zei, dat mijn ma was overleden,
“Ze is er dus niet meer”, dacht ik ontsteld,
‘k Kan niets meer voor haar doen,
ze is uitgestreden.

Gehaast op weg toen naar een and’re stad,
Dat was het dan, ik zie haar nooit meer lezen,
Maar ’t ziekenhuis waar ze haar eindpunt had,
Geriatrie. Station
van hoop en vrezen.

“ ’n Mooie dood heer”, zei de broeder van de wacht,
“ 'k Had dienst, bracht koffie rond voor allen,
’n Mooie dood en totaal onverwacht,
Ik keer me om en hoor het kopje vallen.”

“U kunt haar zien in ’t mortuarium”,
De broeder trekt een schuifla voor me open,
’n Vreemd wit masker in een ijsaquarium,
Verdoofd ben ik de ruimte uitgelopen.

Bij ’n stop in Leersum voel ik me nog steeds onwel,
De Rijn stroomt daar verstild en onbedorven,
Ik maakte toen ’n tere aquarel,
de dag waarop mijn moeder was gestorven.

Lieve Heer

Lieve heer,
Hoor mijn gebedje,
Maak ons leven tot een pretje,
Geef mijn vader steeds een zetje,
en een vriend aan mijn zus Jetje,
Help mijn broer aan een leuk flatje,
Zoek een poes voor tante Letje,
Houd de visjes uit het netje,
En mijn hart zonder ’n smetje,
Af en toe eens een kadetje,
En een rood/geel honkbalpetje,
Dan duik ik nu in mijn bedje,
Amen.

Knuffelen

Al wandelend in Nieuwegein
door ’t park aan Oostelijke zijde
Kwam er een bord, bij IJsselstein
Dat wees me naar de knuffelweide.

Oh dat mijn knuffel hier mocht zijn
Was het idee dat me verblijdde
We zouden gaan langs Vaartsche Rijn
Die naar de knuffelwei ons leidde.

We zochten knuffelhoekjes rein
Toch al een daad die ‘k lang verbeidde
Haar huid bruin van de zonneschijn
Ik strelen zou zo zacht als zijde.

We ruilden knuffeltips heel fijn
Wat veel plezier gaf voor ons beide
Ons hart was voor geluk te klein
En niemand die ons niet benijdde.

Lang zou ik gedenken nog al mijn
uitgebreide
geknuffel met
mijn knuffel
op de knuffelweide.

Surprise

Toen de kist was neergelaten
Iedereen stond om het graf
Snikten plots vier vreemde vrouwen
In de menigte achteraf.

Een kon er naar voren dringen
En zei wat gesmoord: “dag schat!”
Ja, dat waren vreemde dingen
Die toen hebben plaatsgehad.

Bovendien kwamen er direct
Haar twee kinderen achterna
Gingen dichter naar de groeve
Riepen duidelijk: “Dag papa!”

Opwinding in de familie
“Kent iemand ‘dat’ ook misschien?”

“Nee, tot nog toe nooit gezien”.

Volgde nog de condolatie
En een buurman bromde hees
“Wie had dat nou kunnen dromen
Had jij dat gedacht, van Kees?”.

Piet Peer

U kent ‘m allemaal. Hij is Piet Peer
Hij exelleert als schilder, wild avantgardisties
In ’t figuratieve zag hij al gelijk niets meer
Hij zegt “Wie dat nog naloopt denkt simplisties.”

Na één maand academie dacht hij “Stoppen Piet”
Ik red me wel! U ziet dat hij het flikte
De kunstbroers snappen van hem geen biet
Ze zien hem als een beer, maar dan een ongelikte.

Eén week goed smeren, en ’t staat ‘r weer gaaf bij
Dan heeft ie weer een knaller van ’n expositie
En gaat het van “ik vin jou goed! Hoe vin je mij?”
Vooral dat superdoek “Twee naakten op een fietsie”.

Hij barst van inspiratie, heeft heel wat in huis
Je moet je hersens weten te gebruiken
Over ’n  week komt ie bij Tineke op de buis
Daar zal hij ze weer een poepje laten ruiken

Ze meten hem gevoelens toe, die hij nooit heeft gevoeld
Hij lacht zich krom, om wat de krantenjongens schrijven
Ze zien bedoelingen, die hij nooit heeft bedoeld
Wat geeft het: Hoofdzaak is in de picture blijven.

Over een jaar of twee, drie dan gebeurt er wat
Om internationaal eens jofel door te stoten
Dan vliegt ie naar de States, Amerika gaat plat!
Mocht ’t niet lukken, is het wel zwaar klote.

Moderne jeugd

Dit is de jeugd van de moderne tijd
Ze gaan door het leven met gemak en nonchalance
Voor alles tonen ze hun onverschilligheid
Hun interesseert alleen nog punkmuziek en dansen
Ze kreunen fel de allernieuwste tophits mee
En tooien zich met jacks en spijkerbroeken
Als ’t maar Amerikaans is ,is ’t okee
Doordat ze het in imitatie zoeken.

Dit is de jeugd van de verlichte eeuw
’t Is Frankie Dinges waar ze fanatiek mee dwepen
Hij zingt zo machtig en zo prachtig met zo’n schreeuw
En bij hen thuis wordt dat maar niet begrepen
En dan de “Herriemakers”, zeg die lui zijn zo!
Je moet hard knokken om een kaart te kunnen kopen
Een groep zo mieters met een denderende show
Daar zou je toch half het concertgebouw voor slopen.

Het zijn nog pubers in de “Sturm und Drang”
Ze zitten boordevol met allerlei complexen
Wat dokter Kinsey schreef dat weten ze allang
Je maakt ze helemaal niks wijs omtrent de sexen
Toch weten ze nog met zichzelf geen raad
En kunnen echt nog zo hun draai niet vinden
De ouwelui zien ze niet graag op straat
Die zouden ze het liefst aan tafel binden.

Voor het servet zijn ze  niet meer te klein
Maar toch ook niet groot genoeg voor ’t tafellaken
Zouden verrekte graag een filmster willen zijn
Of op een popconcert weer lekker keet gaan maken
Ach hun persoonlijkheid staat in de knop
Ze willen vrolijk zijn, ze willen leven
Als de verstandskies komt dan houdt het op
Dan zijn ze wijzer, maar dat duurt nog even....

Slapend vuur

Is liefde niet een slapend vuur
Dat schijnbaar stil te wachten ligt
Tot in een komend herdersuur
De laatste zachte weerstand zwicht?

Is liefde niet een vuur dat smeult
Als in een onderhuidse gloed
Waarmee men door de dagen zeult
Tot men elkaar weer blij begroet?

Is liefde niet een gloeiend vuur
Dat op het droge houtblok wacht
Waarop het dan voor korte duur
De felle vlam heeft voortgebracht?

Het wachtend vuur verbeidt de tijd
Tot het ons weer verwarmen zal
En in een roes van innigheid
Je lief je zacht omarmen zal.

Dat lang het vuur maar smeulen mag
En steeds zijn hoge vlam beloofd
Verwachtend vol van dag tot dag
En voor het eerst nog niet uitgedoofd.

De schilder

Die morgen is hij opgestaan
De dag was licht en klaar
Hij is in de natuur gegaan
En zie, alles was daar.

Toen ordende hij heel direct
Zijn kwasten smal en breed
Hij zette zich bij het object
En maakte verf gereed.

Zo ving hij dan te schild’ren aan
Met streken fel en ras
De tijd zou als een zucht vergaan
Alsof hij een ander was.

De zon kwam hoger aan het zwerk
Hem duchtte dag nog uur
Geheel versmolten met zijn werk
En één met de natuur

Als was hij zelf die tere boom
en zelf dat droom’rig paard
Toen kwam de middag zwaar en loom
En was ’t karwei geklaard.

Hij vroeg zich met verbazen af
Was ik dat die het deed?
Maar maakt omdat niemand antwoord gaf
Het met zijn naam gereed.

Toen veegde hij stil en bedaard
Zijn hand schoon aan zijn buis
Krabde verlegen in zijn baard
En ging voldaan naar huis.

Blij

Groen kleurden al de bomen
Nevel lag op het land.
Toen is mijn lief gekomen
En nam me bij de hand
Ze leidde me door bossen
Waar reeds het lentegroen
Verging van geel tot oker
In kleurig feestblazoen.
Ze voerde me door lanen
Met lange dennenstam
De voorjaarszon ging tanen
en er een plekje kwam
Met bonte wilde bloemen
In blauw, geel, rood allooi
Waar al insecten zoemen
“Kijk,” zei mijn lief, “Hoe mooi”.
“Kom” zei mijn lief, “De tijd dringt”
We gingen door hoog gras
’t Was daar dat ik volkomen
Blij met haar blijheid was.

Ontroering

Wanneer was hij voor het laatst
En echt geroerd
Tot in ’t diepste van zijn ziel ontroerd
En overrompeld als nooit nog voorheen
Opeens getroffen tot in merg
en been?

Was het toen krijgsgevangenen in
’n oorlogsnacht
Hun lot bezongen in een liederklacht
Zodat een ieder die maar horen kon
en voelen
Zichzelf ook slaaf wist
één in hun bedoelen?

Of toen hij door een open keukenraam
de smart aanhoorde
Uit aller vrouwennaam
Verpakt in een banaal gezongen lied
Ontgoocheld, onbegrepen, vrouw
Zich uiten in verdriet?

Of toen een al niet onbekende vrouw
zei dat ze heimelijk een ontmoeting wou
Ze hem meenam in een droom
die hij nog nooit ervaren had?

Neen, pas toen zijn dochter
uit een eerder leven
Hem vroeg te komen
en aandacht haar te geven
En hij een foto vond van haar
uit die verloren tijd
En hij zichzelf zag in dat beeld
jong en in puberteit,

Toen brak er wat.

Nacht

Weer heeft vertrouwd en stil de nacht
Ons ingekapseld met zijn vacht
Van donkere intimiteit
weer staan de sterren ver en kuis
Weer de geluiden rond het huis
En is de hemel zwart en wijd.

Weer deze stad te slapen gaat
Verstorven het verkeer op straat
Heerst alom rust voor korte tijd
Alleen de wind verkillend fluit
En harde regen op de ruit
Gevoel geeft van behagelijkheid.

Weer lijkt het huis verstild en klein
Weer is het uur van samenzijn
van twee gelieven hem en haar
Weer is het oude liefdesspel
Alleen de nacht als metgezel
En verder niets meer dan elkaar

Zij zijn twee kinderen van de nacht
Die lang op dit moment gewacht
Van ongekende tederheid
Wachtend tot het geluid verstomd
Betreurend zelfs de slaap die komt
En korte tijd hen beide scheidt.

Nachtelijke uren .. Kon het maar duren .. duren.

Dilemma

Er kwam op een zonnige morgen
een trio van meisjes voorbij
Ze zongen een lied zonder zorgen
Dat maakte hem stil en blij.

Hij haastte zich dadelijk naar buiten
Bij het horen van die melodie
Maar kon er voor een niet besluiten
Hij mocht ze wel alle drie.

Maar ach, alle drie wilden weten
Of hij ook kon houden van één
Voor één kon twee niet vergeten
Toen lieten ze hem alleen.

Dag zwarte, dag bruine, dag blonde
Tot ziens en vergeef en vergeet
Had hij maar de ware gevonden
Ofschoon hij het nog niet weet.

Geluk

Er woont bij ons op ’t pleintje
Een jonggetrouwd echtpaar
Waar een gordijn voor ’t slaapvertrek
Niet overbodig is.
Zij droomt al van “De baby”
Hij van een herdershond
Zij boent de nieuwe meubels
Wat nog niet zo nodig is.
Hun prille eerste ruzies
Zijn snel weer bijgepraat
Zij wuift hem steeds nog na
Tot hij de hoek omgaat.
Zij leest haar flodderboekjes
Als hij televisie tuurt
Een doodgewoon jong stel
In een doodgewone buurt
Hun jeugdig optimisme
Kan vooreerst niet stuk
Ach dat gewone leven
Is dat misschien geluk?

Liften

Ik stond een keer te wachten
Aan de grote invalsweg
En hoopte om ’n lift te krijgen
Dat was moeilijk zeg
Want vele soorten auto’s
in ’n eindeloze rij
die joegen met zo’n 100 km me voorbij
Daar stond ik dan, nou ja
Voorlopig wachten maar
Stak nu en dan m’n duim op
Met ’t welbekend gebaar
Je moet wat doen in deze tijd
Als je ergens heen wilt gaan
En heb je dan geen geld genoeg
Dan hou je auto’s aan.

Of ik die dag nog verder kwam
Dat is voor u de vraag
Maar dat ik daar zo stond
Typeert de wereld van vandaag
Men raast over je heen
En ziet je zelfs niet staan
Men confereert en men dineert
En schaft raketten aan
Daar gaan ze dan de fabrikant
Regeringsambtenaar
De diplomaat, de generaal
De wapenhandelaar
En de gewone mensen
Onverschillig in welk land
Die staan terwijl de groten
Langs hen razen aan de kant.

Milieu

Als je kuiert door de parken onder ’t frisse jonge groen
Wel goed kijken waar je loopt, want de poep kleeft aan je schoen.

Of ’n boottochtje zo heerlijk, ach zo’n boottocht op de Rijn
Want dan zie je hele bendes dooie vissies, groot en klein.

Fijn vakantie op Terschelling waar het rustig is en fris
En de Nederlandse luchtmacht aan het proefbeschieten is.

Of je koopt een nieuwbouwhuisje en dan blijkt de zaak niet pluis
Zit je kroost onder de uitslag, en het gif onder je huis.f

Of een daggie autorije over ’t volle wegennet
Lekker uren in de files, dan verga je van de pret.

Fijn een daggie uit naar Zandvoort en je voelt je in je sas
’s Avonds zit je rug vol blaren en je poten vol met glas.

Of een keertje uit naar Mokum, met de bus of met de trein
En maar hopen dat dan ’s avonds al je dochters er nog zijn.

Op een zondag aan het zeilen met je kind’ren op de plas
Dat was mooi als er geen water- en geen luchtvervuiling was.

Of een trektocht door de wadden bij de grijze waddenzee
Maar pas op je drijft met gore blubber uit de smeerpijp mee.

Ach zo’n fietstocht door de polder door ’t gele bloemenland
Maar kijk wel uit voor de stortplaats, want je vel raakt in de brand.

Nostalgie

Opeens liep ik weer in mijn ouwe buurt
Waar ik jarenlang niet was geweest
De laatste maal was het bevrijdingsfeest
Ik groet een oude buur die naar me gluurt
Verrast dor propere gordijnen tuurt.

Opeens was ik weer in mijn ouwe straat
Waar we van jongs af aan hebben gespeeld
En ik mijn eerste liefde heb gedeeld
Een kleine wond die nooit echt werd geheeld
Een meisje dat opeens bij een ander staat

Opeens stond ik weer voor ons ouwe huis
Heel mijn jeugd hebben we daar gewoond
Waar we gevoed zijn, bestraft en beloond
In dagen mager en met feestgedruis
Le temps perdu, angsten en zorg incluis.

Ik was nog even in mijn ouwe wijk
Versleten film in antieke bioscoop
Daar liep voor burenruzie met te hoop
En was men met een extraatje steenrijk
Beschamend en ontroerd tegelijk

Ook ging ik even door de binnenstad
Daar waar haast elke plek me denken doet
Aan een vooroorlogs leven, sober maar toch goed
Gemeenschapszin nog in de mensen zat
En alles nog zijn vaste banen had.